ทิ
วา คงนานดี
และคณะ ๒๒
กะเหรี่
ยงและชาวอ
าข
าต
องเปลี่
ยนศาสนาเป
นพุ
ทธและคริ
สต
แม
ว
าส
วนใหญ
จะเป
นการเปลี่
ยนศาสนาของคน
อ
าข
าก็
ตาม (Kwanchewan and Panadda, ๒๐๐๘: ๘๔-๘๕) ในขณะที่
ขวั
ญชี
วั
น บั
วแดงเองยั
งมองว
าการ
เปลี่
ยนศาสนาและพิ
ธี
กรรมเป
นเรื่
องของการต
อรองทางความหมายและเป
นกระบวนการที่
ไม
หยุ
ดนิ่
ง ขึ้
นอยู
กั
บ
บริ
บทความสั
มพั
นธ
ทางสั
งคมที่
มี
การเปลี่
ยนแปลง (ขวั
ญชี
วั
น, ๒๕๔๖)
กลุ
มชาติ
พั
นธุ
ที่
กระจายอาศั
ยอยู
ตามพื้
นที่
ต
างๆ คํ
าถามสํ
าคั
ญคื
อ ผู
คนเหล
านี้
จะสามารถดํ
ารงอั
ต
ลั
กษณ
ของตนเองไว
ได
ภายใต
สถานการณ
ที่
เปลี่
ยนแปลงไปอย
างรวดเร็
ว ซึ่
งทํ
าให
สู
ญเสี
ยอั
ตลั
กษณ
ที่
ดํ
ารงสื
บ
เรื่
อยมา มุ
มมองทางมานุ
ษยวิ
ทยาในป
จจุ
บั
นจะมองเรื่
องอั
ตลั
กษณ
ทางชาติ
พั
นธุ
ในลั
กษณะของการเรี
ยกตั
วเอง
แบบ “จิ
นตภาพ” และ “ประดิ
ษฐ
” ขึ้
น โดยไม
เกี่
ยวพั
นกั
บการต
อเนื่
องทางประวั
ติ
ศาสตร
ความเป
นชาติ
พั
นธุ
แสดงออกในพิ
ธี
กรรมและการถอนโครงสร
าง (Deconstruction) เมื่
อเห็
นโศกนาฎกรรมความรุ
นแรงทางชน
ชาติ
ที่
เกิ
ดขึ้
นอย
างมากมายในป
จจุ
บั
น เช
นงานของราจาห
(A. Rajah, ๑๙๙๐) มองว
าการข
ามพรมแดนไปมา
ของชาวกะเหรี่
ยงในพื้
นที่
ชายแดนไทย-พม
านั้
น ความเป
นชาติ
พั
นธุ
และความเป
นชาติ
ของกะเหรี่
ยงจึ
งเป
น
“ชุ
มชนในจิ
นตนาการที่
ถู
กสร
างขึ้
น” และปรั
บเปลี่
ยนไปมาอย
างต
อเนื่
อง
