st126 - page 17

๙
วัฒนธรรมจั งหวัดป๎ตตานี(๒๕๕๑)ได้ศึกษาเรื่อง “การมีส่ วนร่วมของเครือข่ ายวัฒนธรรมและชุ มชน
ในการบริหารจัดการวัฒนธรรม : กรณีศึ กษาการแสดงมะโย่ง อาเภอเมือง จังหวั ดปัตตานี” ผลการศึ กษา
พบว่า
๑. เกิดการมีส่วนร่วมในการทางานร่วมกันระหว่างสานักงานวัฒนธรรมจังหวัด สภาวัฒนธรรมจั งหวัด
และชุมชน ในการบริหารจัดการวัฒนธรรมท้ องถิ่น
๒. บทบาทหน้าที่ของมะโย่งที่มีต่อชุ มชน
๒.๑ เป็นผู้สื่อข่าว เนื่องจากในอดี ต มะโย่ งจะนาเรื่องราวที่พบเจอในชุมชนหนึ่งไปเล่าสู่กั น
ฟ๎ งอีกชุมชนหนึ่ง
๒.๒ เป็นสื่อบั นเทิ งที่ทาให้ประชาชน ได้รั บความสนุกนาน และสอดแทรก กล่อมเกลา
จิตใจผู้ที่เสพสื่ อ ให้มีคุณธรรมจริยธรรม สอนให้ คนเป็นคนดี
๒.๓ เป็นสื่อสาคั ญในการสร้างสรรค์ สังคม ส่งเสริมความสามั คคีในชุ มชน สร้างความรั กความ
เอื้ออาทร ความมี น้าใจต่อกั นของคนในชุมชนและต่างชุมชน
๒.๔หลาย ๆ หมู่บ้านนิยมเชิญมะโย่งไปเล่นแก้บนต่าง ๆ
๓. แนวทางในการอนุรักษ์ ฟื้นฟูการแสดงมะโย่ง
จากการศึกษาศิลปะการแสดงมะโย่ง ถือได้ว่าเป็นศิลปะการแสดงที่ มีคุ ณค่าแฝงไว้ด้วยความเชื่อแบบ
พราหมณ์ อินดู และพุ ทธ แม้ว่าจะเป็นที่นิ ยมของชาวมลายูมาเป็นเวลานาน แต่ป๎จจุบันนี้กลั บได้ รับความ
นิยมน้อยลงเมื่ อมีการศึกษาหลักศาสนาอิ สลามซึ้งขึ้น ฉะนั้น ในการเสวนาเพื่อหาแนวทางในการอนุรั กษ์
ฟื้นฟูการแสดงมะโย่ ง คณะผู้ร่วมเสวนาได้เสนอแนวทางดังนี้
๓.๑ ควรปรับประยุกต์ ปรับเปลี่ยน เพื่อให้เข้ากับสภาพสังคม กล่าวคือในส่วนของพิ ธี
กรรมการไหว้ครูหรือพิธี กรรมอื่น ๆ ที่ขัดกับหลักศาสนาอิสลาม ควรจะงด และส่งเสริมสืบสานในเรื่องของการ
ขับร้องและการแสดงเป็นละครเท่านั้น
๓.๒ นาศิลปะการแสดงมะโย่ง มาบรรจุในบทเรียนหลั กสู ตรท้องถิ่น เพื่อให้เด็ กได้เรียนรู้
สร้างสานึกให้เด็กเห็นถึงคุณค่า และความสาคัญของศิลปะการแสดงพื้นบ้านต่าง ๆ
๓.๓ ให้ผู้นับถือศาสนาอื่นนอกเหนือจากศาสนาอิสลาม เป็นผู้ สานต่อหน้ าที่การอนุรั กษ์ ฟื้นฟู
การแสดงมะโย่งให้ คงอยู่
วัชริ นทร์ ดารงกู ล(๒๕๕๑)ได้ศึกษาเรื่ อง “การมีส่ วนร่วมของเครือข่ายวัฒนธรรมและชุ มชน ใน
การบริ หารจัดการวั ฒนธรรม : กรณีศึ กษา การสืบทอดดนตรี พื้นบ้าน “กาหลอ” จังหวัดยะลา” ผล
การศึกษาพบว่ า ดนตรีพื้นบ้าน “ กาหลอ” มีความสาคั ญต่อชุมชนบ้านยุโป ตาบลยุโป อาเภอเมืองยะลา
จังหวัดยะลา ดังต่อไปนี้ ดนตรีพื้ นบ้าน “กาหลอ” เป็ นดนตรีพื้นบ้าน ที่สร้างความภาคภูมิ ใจให้แก่ชาวบ้านใน
ชุมชนตาบลยุโป เพราะนอกจากดนตรี พื้นบ้านชนิดนี้ จะยังคงมีเหลืออยู่เพี ยงแห่งเดียวในจั งหวั ดยะลาแล้ว
ชาวบ้านชุมชนตาบลยุโปที่ ได้รับรู้ รับฟ๎งด้วยตนเอง หรือที่ได้รั บรู้ รับฟ๎งผ่ านมาจากญาติผู้ใหญ่ รู้ กันว่าดนตรี
ชนิดนี้ เป็นดนตรีชั้นสูง เนื่ องจากเชื่อกันว่ าเป็นดนตรีที่ใช้ บรรเลง นาพระบรมศพของพระพุทธเจ้า เมื่อครั้ง
อดีตกาลและเป็ นดนตรีที่มี เสียงไพเราะมาก หากผู้ใด ได้ ยินเสี ยงดนตรีชนิดนี้ จะมีอาการขนลุก ขนพอง จาก
ดนตรี ที่มี เสียงพริ้ วใส ไหวสะท้าน ซึ่ งถือเป็นเอกลักษณ์ พิเศษของดนตรีชนิ ดนี้ที่ ดนตรีชนิ ดอื่นไม่สามารถ
ทัดเทียม หากสามารถสืบทอดดนตรี ชนิดนี้ให้อยู่ คู่กั บชุมชนได้ ถือว่าได้สืบทอดดนตรีพื้ นบ้านที่ มีคุ ณค่า เป็น
การสืบทอดเจตนารมณ์ ของบรรพบุรุษ และสื บทอดมรดกทางวัฒนธรรมที่ บรรพบุ รุษได้ คิดค้ น อย่างน่ า
อัศจรรย์ ให้อยู่คู่กับชุมชนตลอดไป