st127 - page 18

๙
จากหลักฐานที่ กลาวมาขางตน จะเห็นวาประเพณี การแขงเรื อที่ปรากฏเปนหลักฐานนั้ น มีมาตั้งแตสมัย
กรุงศรี อยุธยาเปนราชธานีเปนตนมา โดยเฉพาะชวงน้ําเหนือหลาก ถึงฤดูกาลทอดกฐินตามวัดวาอารามตางๆ
นั่นก็หมายถึงประเพณีการแขงเรือไดเริ่มตนขึ้นเช นกันนับเป นเวลารอยกวาปแล วจากอดีตจนถึงปจจุบันที่มี การ
แขงเรือ
ทุกวันนี้ ประเพณีการแขงเรือจะมีอยู เกือบทุกภาคของประเทศไทย โดยเฉพาะเรือที่ ใชในการแข งขัน
จะเปนเรื อยาวเกื อบทั้งหมด สนามแขงขั นที่มี ชื่อเสี ยงทางภาคเหนือ ได แก จั งหวัดน าน พิษณุโลก พิ จิ ตร
นครสวรรค ภาคกลาง ไดแก ชัยนาท สิ งหบุรี อางทอง สระบุรี พระนครศรีอยุธยา กรุงเทพมหานคร นครปฐม
ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ไดแก บุรีรั มย อุบลราชธานี ภาคตะวันออก ไดแก ปราจีนบุรี ฉะเชิงเทรา และภาคใต
ไดแก ชุมพร สุราษฎรธานี
๒. แนวคิด ทฤษฎีที่เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงวัฒนธรรม
ความตองการของมนุษยมี อยู หลายระดับ ระดั บแรกคือความตองการขั้นมู ลฐานทางชีววิทยา ความ
ตองการในขั้นนี้ เปนความตองการเชนเดี ยวกับที่มี อยูในสัตวทั่วๆ ไป เชน การกินอาหารเพื่อตอบสนองความหิว
กระหาย ซึ่งการกระทําในขั้นนี้ ทั้งมนุษย และสัตวจะเกิดจากสัญชาตญาณ ความต องการขั้นตอมาของมนุษย
(ไมมี ในสัตว) คือความตองการซึ่ งเกิดขึ้นเมื่ อความตองการขั้นแรกไดรั บการตอบสนองแลว ซึ่งจะเกิดขึ้ นเมื่อ
มนุษยไดเข ามาอยูรวมกั นเปนชมรม เปนกลุม ความตองการในขั้ นนี้คื อความตองการทางสั งคม อันเปนความ
ตองการเพื่ อตอบสนองความสุขทางกาย และจรรโลงใจ ความตองการในขั้ นนี้ของมนุ ษย นี้เองที่ ทําให เกิด
วัฒนธรรม ด วยเหตุนี้วัฒนธรรมจึงเปนวิถีชีวิตที่ มนุษยไดพัฒนาและสรางสรรค ขึ้น และใชเป นเครื่ องมือในการ
ดําเนินวิถีชีวิ ตปองกันและแกไขปญหา รวมทั้งใชในการพัฒนาคุณภาพชีวิต ซึ่ งเปนศักยภาพและทุนที่ สําคัญยิ่ง
ของมนุษย ที่ ไดแสดงออกในรูปแบบและวิธี ต างๆ ทั้งในรู ปแบบของวิ ถีชี วิต ขนบธรรมเนียม ประเพณี
ภูมิปญญา เครื่องมือเครื่องใชในการทํามาหากิน ความเชื่อและอื่ นๆ อีกมาก
๑) ความหมายของคําวาวัฒนธรรม
คําว า วัฒนธรรม มาจากคําวา Culture ซึ่งพลตรี พระเจ าวรวงศเธอ กรมหมื่นนราธิปพงศประพันธ
ทรงบัญญัติ ขึ้น โดยทรงอธิบายวา “คําวา วัฒนธรรม นี้ได ผูกขึ้ นเพื่อใหมี ความหมายตรงกับคํ าวา Culture
หมายความวา เพาะปลูกใหงอกงาม เปนการแสดงถึงความเจริญงอกงามซึ่งเปรียบไดกับการเพาะปลูกพันธุไมให
งอกงาม ผลิดอกออกผลเพื่ อประโยชนแกมนุษยในอันจะใชใหเปนประโยชนแกตนได ไมวาในทางกาย เชนการใช
บริโภคหรือใชประกอบทํ าสิ่งของเครื่องใชที่มนุ ษยจะใชได หรือทางใจ เชนการชมในฐานะที่เปนสิ่งเจริญตาเจริญ
ใจ เปนตน และการเพาะเลี้ยงสัตวใหเจริญงอกงามก็มี ลักษณะคลายคลึงกัน จึงรวมอยูในภาคความคิดของคําวา
culture นี้ด วยเหมือนกัน วัฒนะ หมายถึง ความเจริญงอกงามดังที่กลาวมานี้ ฉะนั้น ภูมิ ธรรมแห งความเจริญ
งอกงาม ซึ่งไดแก Culture จึงไดใชคํ าวา วัฒนธรรม” (คณะกรรมการวัฒนธรรมแหงชาติ. ๒๕๔๗ : ๑)