st127 - page 11

๒
การสื่ อสารและการคมนาคมที่ สะดวกสบายมากขึ้ น ความเจริญก าวหน าทั้งหลายที่ หมุนไปตามกระแส
โลกาภิวัตน สงผลใหเยาวชนรุนใหมลุมหลงในสิ่งที่กาวล้ําทันสมัยต างๆ เริ่มไขว เขว สับสน หลงลื ม และเขาใจ
ผิดเกี่ยวกับประเพณีดั้งเดิมของตนเอง มีคานิยมที่มุ งเนนบริโภคนิยม ทําใหการสืบสานประเพณีและภูมิปญญาที่
ดีงามของชุ มชนผุกรอน ดังนั้นแนวคิดในการอนุรักษและสืบสานประเพณี จึงมีความจําเปนในการที่จะคงไว ซึ่ง
ประเพณีที่ดีงามไมใหสูญสลายไป
หลังสวนเปนอําเภอหนึ่ งที่มี ความหลากหลายทางวัฒนธรรม ซึ่งครั้งหนึ่ งเคยเปนอําเภอที่มี ศักยภาพใน
การพัฒนาการท องเที่ยวสู ง เนื่องจากมี แหลงท องเที่ยวที่ หลากหลาย ทั้งแหล งทองเที่ยวทางธรรมชาติ
ประวัติศาสตร โบราณสถาน วัฒนธรรม สถาป ตยกรรม เชนปากน้ําหลังสวน เกาะพิ ทักษ สวนสมเด็จพระศรี
นครินทร ชุมพร ถ้ําเขาเงิน เป นตน จึงทําใหมี นักทองเที่ยวนิยมไปเที่ยวชมเปนจํานวนมาก ซึ่งนอกจากสถานที่
ทองเที่ยวทางกายภาพแลว อําเภอหลังสวนยังเปนอําเภอที่ มีศิลปะ ประเพณี วั ฒนธรรม และวิถี ชีวิตของชุ มชน
ที่นาสนใจเปนอยางมาก โดยเฉพาะงานประเพณีที่ถื อเปนมรดกทางวัฒนธรรมของอํ าเภอหลังสวนคือ งาน
ประเพณีแหพระแขงเรื อยาวขึ้นโขนชิ งธง แตปญหาของอําเภอหลังสวนก็ เชนเดียวกับที่อื่ นๆ นั่นคือ การเผชิ ญ
กับภาวะเสื่ อมถอยทางวัฒนธรรม ซึ่งวัฒนธรรมบางอยาง โดยเฉพาะวัฒนธรรมทางภาษาที่เคยมีหลากหลายใน
อําเภอ เชน เพลงบอก เพลงนา เพลงเรื อ เปนตน ปจจุบันนี้มี การร องเลนกันนอยมาก คนอายุ ๔๐ ปขึ้นไปจึ ง
จะฟงเพลงเหลานี้ไดเขาใจและสนุกสนานเพราะเมื่อครั้งที่อยูในวัยเด็กได พบกับการรองการเลนในเทศกาลตางๆ
ทุกป แมเพลงพื้นบานเหล านี้ก็ แกชราลงไปมากและบางทานก็เสียชีวิตแล ว (สรัญญา ทับเคลียว. ๒๕๔๖ : ๖๙)
ดังนั้นจึงมี ความจําเปนที่จะต องมีการปรับปรุง พัฒนา และอนุรักษ สื บสานวัฒนธรรมที่ยังหลงเหลืออยู อยาง
เรงดวนเพื่อเป นมรดกแกคนหลังสวนในยุคตอไป
ประเพณีแหพระแข งเรื อยาวขึ้นโขนชิ งธง อําเภอหลั งสวน จังหวัดชุ มพร เปนประเพณีเกาแก ของ
อําเภอ หลังสวน ซึ่งมีมากวา ๑๐๐ป จัดขึ้นในวันแรม ๑ ค่ํา เดือน ๑๑ (ประมาณเดือนตุลาคม) ของทุกป ซึ่ ง
ถือกั นว าเป นวั นที่ พระพุ ทธเจ าได เสด็จกลับมาจากสวรรค ชั้นดาวดึ งสลงมาสูเมื องสั งกั สสะในชมพูทวี ป
พุทธศาสนิ กชนจึงเดินทางไปรับเสด็จเป นจํานวนมาก โดยการเดิ นทางที่สะดวกในสมัยนั้นคือทางน้ํา จึงมีโอกาส
พบปะสังสรรคซึ่งกันและกันในวันพระเสด็จ ในอดีตชาวบ านจะพายเรือลากพระจากวั ดตางๆ ตามลําน้ําหลัง
สวน มารวมกันสมโภชที่วัดดานประชากร และจัดใหมี การตักบาตร ทําบุญทอดกฐิน จากนั้ นก็จะมีการแขงเรือ
ซึ่งมีเรือพายเขารวมการแข งขันจํานวนมาก ฝพายแต งกายดวยเสื้อผาแพรวพรรณหลากสี สวยงาม รองเพลงเรือ
เปนที่สนุกสนาน สวนเรือแขงขันจับคูแขงกัน ผูชนะก็ไดผ าสีไปคลองหัวเรือเปนรางวั ล ลําไหนไดผาสีมากก็เป น
ลําที่ชนะ เมื่อเลิกพายแลวก็จะนําผ าแถบเหลานั้นไปเย็บติดเป นผามานถวายวั ดตอไป ซึ่งการแขงขั นเรือพายได
มีการเปลี่ยนแปลงไปตามลํ าดับ เรือมีความยาวมากขึ้น ใชฝพายมากขึ้ น และในป พ.ศ.๒๔๘๒ ไดมี การพาย
แขงขันชิงขันน้ํ าพานรองของพระบรมวงศเธอพระองคเจาอาทิตย ทิพยอาภา ผูสําเร็ จราชการแทนพระองคใน
สมัยนั้น ซึ่งมีเงื่ อนไขวา ตองชนะเลิ ศติดตอกัน ๓ ป จึงจะไดขั นน้ําพานรองใบนี้ เปนกรรมสิทธิ์ เรื อตางๆ ได
ผลัดเปลี่ยนหมุนเวี ยนกันอยูหลายป ในที่ สุดเรือแมนางสรอยทอง สังกัดวัดบรรพตวิ สัย (วัดในเขา) ก็ได ขันน้ํา