๑๒
๑. การใช้
ทรั
พยากรอย่
างยั่
งยื
น (Using Resource Sustainable) เป็
นการใช้
ทรั
พยากรธรรมชาติ
และวั
ฒนธรรมอย่
างพอดี
เท่
าที่
จํ
าเป็
นและประหยั
ด เพื่
ออนุ
รั
กษ์
ทรั
พยากรให้
มี
การ
ใช้
ยาวนานขึ้
น
๒. การลดการบริ
โภคของเสี
ยที่
เกิ
นความจํ
าเป็
น (Reducing Over Consumption
andWaste) เป็
นการลดการบริ
โภคที่
มากเกิ
ดความจํ
าเป็
นและการลดของเสี
ยเพื่
อช่
วยลดค่
าใช้
จ่
ายใน
การทํ
านุ
บํ
ารุ
งรั
กษาสิ่
งแวดล้
อมที่
ถู
กทํ
าลายในระยะยาว และเพิ่
มคุ
ณภาพของการท่
องเที่
ยวด้
วย
๓. การรั
กษาความหลากหลาย (Maintaining Diversity) เป็
นการรั
กษาความ
หลากหลายของธรรมชาติ
และวั
ฒนธรรม ซึ่
งมี
ความสํ
าคั
ญต่
อการท่
องเที่
ยวในระยะยาว และช่
วยขยาย
ฐานของการท่
องเที่
ยวด้
วย
๔. การรวมการพั
ฒนาการท่
องเที่
ยวเข้
าอยู่
ในการวางแผน (Integrating Tourism into
Planning) เป็
นการรวมการพั
ฒนาการท่
องเที่
ยวเข้
ากั
บแผนพั
ฒนาแห่
งชาติ
และแผนพั
ฒนาท้
องถิ่
น
อี
กทั้
งมี
การประเมิ
นผลกระทบสิ่
งแวดล้
อม (Environmental Impact Assessment - EIA) ซึ่
งการ
ประเมิ
นผลกระทบสิ่
งแวดล้
อม หมายถึ
ง การใช้
หลั
กวิ
ชาการในการคาดการณ์
เกี่
ยวกั
บผลกระทบทั้
ง
ทางด้
านบวกและด้
านลบของการดํ
าเนิ
นโครงการพั
ฒนาการท่
องเที่
ยวที่
จะมี
ต่
อสิ่
งแวดล้
อมทุ
กด้
านทั้
ง
ด้
านทรั
พยากรท่
องเที่
ยว เศรษฐกิ
จ และสั
งคม เพื่
อหาทางป้
องกั
นผลกระทบด้
านลบที่
อาจเกิ
ดขึ้
น ให้
เกิ
ดขึ้
นน้
อยที่
สุ
ด อั
นจะช่
วยขยายศั
กยภาพการท่
องเที่
ยวในระยะยาว
๕. การสนั
บสนุ
นเศรษฐกิ
จท้
องถิ่
น (Supporting Local Economics) เป็
นการรองรั
บ
กิ
จกรรมทางเศรษฐกิ
จของท้
องถิ่
น โดยพิ
จารณาควบคู่
ไปกั
บด้
านราคาและคุ
ณค่
าของสิ่
งแวดล้
อม ซึ่
ง
ไม่
เพี
ยงแต่
จะช่
วยให้
เกิ
ดการประหยั
ด แต่
ยั
งป้
องกั
นการทํ
าลายสิ่
งแวดล้
อมด้
วย
๖. การมี
ส่
วนร่
วมของชุ
มชนท้
องถิ่
น (Involving Local Communities) เป็
นการให้
ชุ
มชนท้
องถิ่
นมี
ส่
วนร่
วมทางการท่
องเที่
ยวอย่
างเต็
มที่
ซึ่
งไม่
เพี
ยงแต่
สร้
างผลประโยชน์
ตอบแทนให้
แก่
ประชาชนในท้
องถิ่
น และสิ่
งแวดล้
อมโดยรวม แต่
ยั
งช่
วยยกระดั
บคุ
ณภาพการจั
ดการท่
องเที่
ยวด้
วย
๗. การปรึ
กษากั
นระหว่
างผู้
เชี่
ยวชาญและสาธารณชน (Consulting Stakeholders
and the Public) เป็
นการปรึ
กษาหารื
อกั
นอย่
างสมํ่
าเสมอระหว่
างรั
ฐบาลผู้
ประกอบการ ประชาชน
ท้
องถิ่
น องค์
กรและสถาบั
นที่
เกี่
ยวข้
องเพื่
อเข้
าร่
วมกั
นในทิ
ศทางเดี
ยวกั
น รวมทั้
ง ร่
วมแก้
ปั
ญหา และ
ลดข้
อขั
ดแย้
งในผลประโยชน์
๘. การฝึ
กอบรมบุ
คลากร (Training Staff) เป็
นการฝึ
กอบรมบุ
คลากรท้
องถิ่
นทุ
ก
ประเภททุ
กระดั
บให้
มี
ความรู้
เกี่
ยวกั
บแนวคิ
ดและวิ
ธี
ปฏิ
บั
ติ
ในการพั
ฒนาแบบยั่
งยื
น ซึ่
งจะช่
วยยกระดั
บ
ของการบริ
การท่
องเที่
ยว
๙. การตอบสนองการตลาดท่
องเที่
ยว (Marketing Tourism Responsibly) เป็
นการ
จั
ดเตรี
ยมข้
อมู
ลข่
าวสารการท่
องเที่
ยวอย่
างพร้
อมมู
ลเพื่
อเผยแพร่
ไปยั
งนั
กท่
องเที่
ยวให้
เข้
าใจ และ
