ne189 - page 22

๑๓
เคารพในสิ่งแวดล้อม ธรรมชาติ และวัฒนธรรมของแหล่งท่องเที่ยว อีกทั้ ง ช่ วยยกระดับความพอใจ
ของนักท่องเที่ยวด้วย
๑๐. การวิจัยอย่างมี ประสิ ทธิภาพ (Undertaking Research) เป็ นการวิจัยและติ ดตาม
ตรวจสอบอย่างมี ประสิทธิภาพเพื่อช่ วยในการแก้ไขปัญหา และเพิ่ มผลประโยชน์ให้กับแหล่งท่องเที่ยว
นักท่องเที่ยว รวมถึงนักลงทุน
รู ปแบบการท่องเที่ ยวแบบยั่งยื นตามแผนปฏิ บัติ การ ๒๑ หรื อ Agenda ๒๑ ตาม
ปฏิญญาริโอ ในการประชุมสหประชาชาติ ว่าด้วยสิ่งแวดล้อมและการพัฒนา (The United Nations
Conference of Environment and Development) เมื่อเดือนมิถุ นายน ค.ศ. ๑๙๙๒ (บุญเลิศ จิต
ตั้ งวัฒนา, ๒๕๔๘) ทํ าให้ การท่ องเที่ ยวต้ องปรั บตั วสู่ การท่ องเที่ ยวแบบยั่งยื น (Sustainable
Tourism) ที่ต้องคํานึงถึงผลกระทบสิ่งแวดล้อม และจาการท่ องเที่ยวแบบยั่งยืนนี้ นําไปสู่การท่องเที่ยว
เชิงอนุรั กษ์ (Conservation Tourism) แล้ วจากการท่ องเที่ ยวเชิงอนุ รักษ์ ก็ นําไปสู่ การท่องเที่ ยว
รูปแบบใหม่อีก ๒ รูปแบบ คือ
๑. การท่ องเที่ ยวเชิงนิเวศ (Ecotourism) เป็นการท่ องเที่ ยวธรรมชาติที่ มี เอกลักษณ์
เฉพาะถิ่น และแหล่งวัฒนธรรมที่ เกี่ยวเนื่องกั บระบบนิเวศ เพื่ อให้ได้รั บความสนุกสนานเพลิดเพลิ น
และมีกระบวนการเรี ยนรู้ ร่วมกั นของผู้ที่เกี่ยวข้อง ภายใต้การจั ดการสิ่งแวดล้อมและการท่องเที่ยว
อย่ างดี รวมถึง การมีส่วนร่วมของชุมชนท้องถิ่น โดยมุ่งเน้นให้เกิดจิตสํ านึกต่อการรั กษาระบบนิเวศ
อย่างยั่งยืน อันได้แก่การท่ องเที่ยวเชิงการศึกษาธรรมชาติ การท่องเที่ยวเชิงผจญภัย การท่องเที่ยวเชิง
เกษตร การท่องเที่ยวเชิงธรณีวิทยา การท่องเที่ยวเชิงสุขภาพทางธรรมชาติ เป็นต้น
๒. การท่ องเที่ ยวเชิงวั ฒนธรรม (Cultural Tourism) เป็ นการท่องเที่ ยวในแหล่ ง
ท่ องเที่ยววั ฒนธรรมหรื อชมงานประเพณี ต่ าง ๆ ที่ ชุ มชนท้ องถิ่ นนั้ นจั ดขึ้น เพื่ อให้ได้ รั บความ
สนุ กสนานเพลิดเพลิน พร้ อมทั้ งได้ศึ กษาความเชื่อ ความเข้ าใจต่ อสภาพสังคมและวั ฒนธรรม มี
ประสบการณ์ใหม่ ๆ เพิ่มขึ้ น ภายใต้การจัดการสิ่งแวดล้อมและการท่องเที่ยวอย่างดี รวมถึงการมีส่วน
ร่วมของท้ องถิ่น โดยมุ่งเน้นให้มี จิตสํ านึกต่อการรักษาสภาพแวดล้อมและวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน อัน
ได้แก่การท่ องเที่ยวเชิงประวัติ ศาสตร์ การท่องเที่ ยวงานประเพณีและศิ ลปวัฒนธรรม การท่องเที่ยวชม
วิถีชีวิ ตในชนบท การท่องเที่ยวเชิงกีฬาและบันเทิง การท่องเที่ยวเชิงสุขภาพทางวัฒนธรรม เป็นต้น
หลักการพื้นฐานของการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน มีดังนี้
๑. มีการดําเนินการจัดการภายใต้ ขีดความสามารถของระบบธรรมชาติ ในการทดแทน ฟื้นฟู
ให้สามารถผลิตและให้บริการต่างๆ ที่ เกี่ยวข้อง โดยไม่ถดถอยหรือเสื่อมโทรม ตระหนักถึ งการมีส่วน
ร่วมของคนในชุ มชน (Local Participation )
๒. มีการกระจายประโยชน์อย่างเป็นธรรมสู่ท้องถิ่น (Equity )
๓. ให้ประสบการณ์นันทนาการที่มี คุณค่าแก่นักท่องเที่ยว (Quality of Experience)