ct156 - page 21

๗
หรือทันต์) เมื องกวายหรือเมืองกาย เมืองเติ๊ ก เมืองม่ วนหรือเมืองเจียน เมืองลา เมื องมุน เมืองลอ และเมือง
ซาง โดยมีเมืองแถงเป็ นศูนย์กลางการปกครองตนเองอย่ างอิสระ เมื องของไทยทรงดําเหล่านี้เคยตกอยู่ใต้
อํานาจของลาว จี น และเวียดนาม จึงทําให้เจ้ าเมืองต้องส่ งเครื่องบรรณาการไปผู กไมตรีกั บสามประเทศนี้
เพื่ อป้องกันการรุกรานและรั บความคุ้มครอง ดินแดนแคว้ นสิบสองจุไทนี้จึงเรี ยกกันว่า “เมืองสามส่ วยฟ้า”
หรือ “เมืองสามฝ่ายฟ้า” (ประชุมพงศาวดาร เล่ม ๙, ๒๕๐๗ อ้างถึงใน บุญเสริม ตินตะสุวรรณ, ๒๕๔๕)
ในสมัยกรุงศรีอยุ ธยาตอนต้น แคว้นสิบสองจุไท แบ่ งออกเป็น ๒ ส่วน คือ ส่วนที่ติ ดกับพม่าและจีน
เรี ยกว่า แคว้นสิบสองพันนา คื อ พวกไทยลื้อ และส่วนที่ติ ดต่อกับจี นและญวน เรียกว่า แคว้นสิบสองจุไท
และแว่นแคว้นสิบสองจุไททางใต้ กษั ตริย์เมืองหลวงพระบางได้แต่ งตั้งท้าวพระยาขึ้นครองเมื องในตําแหน่ง
หัวพันปกครอง เดิ มมีอยู่ ๕ เมื อง ภายหลังเพิ่มขึ้ นอีก ๑ เมือง จึงเรียกว่า “หัวพั นทั้งห้าทั้งหก” ซึ่งต่อมาเป็น
ชื่อจังหวั ดหนึ่งของสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว มี ชื่อเรียกเป็นทางการว่า “เวี ยงไชย” หรือ “ซํา
เหนือ” (มนตรี ศรีบุษราคัม, ๒๕๒๒)
พลเมืองของเมื องเวียงไชย (ซํ าเหนือหรือหั วพันทั้งห้าทั้ งหก) ส่วนมากเป็นชาวไทดํา ซึ่ งชาวลาว
เรียกว่ า “ไทยเหนือ” เพราะตั้ งบ้านเรื อนอยู่ ติดกั บเมืองแถง แห่ งสิบสองจุ ไท มีสํ าเนียงพูดคล้ายภาษา
เชียงใหม่ (มนตรี ศรีบุษราคัม, ๒๕๒๒)
๑.๒ การอพยพเขาสู่ประเทศไทย
ชาวไทยทรงดํ าอพยพเข้าสู่ ประเทศไทย อันเนื่องมาจากเหตุที่บ้ านเมืองของชาวไทยทรงดําในสิ บ
สองจุไทมีขนาดเล็กและตั้ งอยู่ในบริเวณกึ่งกลางระหว่างเวี ยดนามกับลาว ซึ่ งต่างทําสงครามกั นอยู่เสมอ ชาว
ไทยทรงดําจึงไม่อาจหลีกเลี่ยงภัยที่เกิดจากสงครามได้ ด้ วยสาเหตุนี้จึงทําให้มีการอพยพโยกย้ ายถิ่นฐานไป
มาระหว่างสองประเทศนี้ ในลั กษณะสมัครใจ และถูกกวาดต้อน แม้การอพยพเข้ามาตั้งถิ่นฐานในประเทศ
ไทยก็มี สาเหตุ และลักษณะการโยกย้ายที่ไม่ แตกต่างกั น โดยเฉพาะการโยกย้ายด้วยเหตุผลทางสงครามมี
จํานวนมากที่สุด ซึ่งตามหลักฐานทางประวั ติศาสตร์ พบว่าไทยทรงดําได้โยกย้ายถิ่ นฐานเข้ามาอยู่ในประเทศ
ไทยหลายครั้งๆ ที่สําคัญๆ มีอยู่ ๓ ครั้ง คือ (บุญเสริม ตินตะสุวรรณ, ๒๕๔๕)
ครั้งที่ ๑ สมัยกรุงธนบุรี ขณะนั้นลาวแบ่งออกเป็นอาณาจักรหลวงพระบาง เวียงจันทน์ และจํ าปา
ศักดิ์ แต่ ละอาณาจักรมีเจ้าเมืองปกครองอย่างอิสระไม่ขึ้นต่อกั น มีอาณาเขตแผ่ขยายออกไปครอบคลุมเมือง
เล็ก เมืองน้อย สภาพของเมืองลาวหาความสงบมิได้ มักแก่ งแย่งช่วงชิงอํานาจกันและกัน จึงมั กถูกแทรกแซง
จากอาณาจักรใกล้เคียง เช่ น พม่า และไทย อยู่เป็ นประจํ า อาณาจักรดังกล่าวนี้มุ่ งหวังจะครอบครองหั ว
เมื องลาว ในที่ สุดราว พ.ศ.๒๓๒๒ พระเจ้ ากรุงธนบุรี โปรดให้สมเด็จเจ้าพระยามหากษั ตริ ย์ศึ ก และ
เจ้าพระยาสุ รสีห์ยกทั พไปตีเมืองลาวและหั วเมืองขึ้นทั้งปวงไว้ ในอํานาจทั้งหมดและได้ กวาดต้อนครอบครัว
ชาวลาวกลุ่มต่างๆ รวมทั้งชาวลาวทรงดํา (ไทยทรงดํา) บริเวณที่ราบพรวนพินท์ ทั้งนี้เพื่อความปลอดภัยของ
ชาวลาวทรงดําเอง เพราะถิ่ นฐานเดิมของลาวทรงดํ าอยู่ติ ดกับญวนจึงเกิ ดสงครามขึ้นบ่อยครั้ง พระเจ้ากรุง
ธนบุ รีทรงต้องการกําลั งคนเพื่อมาทดแทนพลเมืองที่เสียชี วิตเนื่องจากสงคราม เพราะใน พ.ศ.๒๓๑๐ เกิด
สงครามขึ้นจึงทําให้เสียรี้ พลไปจํานวนมาก พลเมืองบางส่วนต้ องตายเพราะขาดแคลนอาหาร เมืองต่างๆ จึง