nt141 - page 12

4
ที่วิถี ชี วิตและชาติ พันธ์ที่ น่าศึ กษา อีกทั้งเป็ นชุมชนที่ มีแหล่งท่ องเที่ยวที่สําคัญอยู่ใกล้ คื อถํ้ าลอด
และถํ้ าผีแมนจากการที่เป็ นชุมชนในแหล่ งท่องเที่ยวนี้ ส่ งผลให้ วิถีชีวิตความเป็ นอยู่เปลี่ยนแปลงไป
จากบทสัมภาษณ์ ของนายปานจุ่งฐิ ติ กุลภัทรวงศ์ ชาวบ้านในชุ มชนแสดงให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลง
ในการประกอบอาชี พเกษตรกรรมสู่อาชี พทางการท่องเที่ยวอย่ างชัดเจนว่า ในระยะแรกวิถีชี วิตของ
ชาวบ้านถํ้ าลอดยังคงอาชีพการเพาะปลู กและเลี้ยงสัตว์เป็ นอาชีพหลักจนกระทั่งปี 2524 – 2525 เริ่ ม
มีนักท่องเที่ยวเข้ามาชมความงามของถํ้ าลอดที่มีลักษณะขนาดใหญ่มีธารนํ้ าไหลผ่านภายในแยก
ย่อยเป็ นห้องโถงหลายห้องมี ทั้ งความงามที่เป็ นธรรมชาติและมีแหล่ งโบราณคดีในวัฒนธรรมโลง
ไม้ของคนสมัยก่ อนประวัติ ศาสตร์ ตั้ งแต่ นั้ นเป็ นต้นมา ชาวบ้านได้เริ่ มใช้ประโยชน์จากการเป็ น
แหล่งท่องเที่ยวโดยให้บริ การนําเที่ ยวและถ่อแพภายในถํ้ า (อ้างถึงในอุดมลักษณ์ ฮุ่นตระกูล, 2548)
การเปลี่ ยนแปลงทําให้เกิดวัฒนธรรมที่ สวนทางกับเศรษฐกิจพอเพียงส่ งผลให้การท่องเที่ ยว
เกิ ดความเสื่อมโทรมในทุ กๆ ด้านทั้ ง แหล่งท่ องเที่ ยว ชุ มชนพฤติกรรมนักท่องเที่ ยวทรัพยากร
ทางการท่องเที่ยว เป็ นต้นทําให้การสร้างรู ปแบบการจัดการการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมให้ยังยืน
ตามแนวพระราชดําริ เศรษฐกิจพอเพียง โดยให้ชุ มชนมีส่ วนร่ วมของชุ มชนไทยใหญ่บ้านถํ้ าลอดนั้น
จึงเป็ นสิ่ งที่ ท้าทายอย่างยิ่ง เพราะปรั ชญาของเศรษฐกิ จพอเพี ยงเป็ นวัฒนธรรมที่ ทวนกระแสที่มี
ค่านิยมแนวคิดและเป้ าหมายที่แตกต่างออกไปจากค่ านิยมแบบบริ โภคนิยมและวัฒนธรรมทุนนิยมที่
เกิดขึ้ นในสังคมปัจจุบันซึ่ งในปรั ชญาเศรษฐกิ จพอเพียงพู ดถึงผลกระทบจากการเปลี่ ยนแปลง 4
ด้านด้วยกันหนึ่ ง ด้านวัตถุ สอง ด้านสั งคมสาม ด้านสิ่ งแวดล้อม และสี่ ด้านวัฒนธรรม แล้ว
ปรัชญาเศรษฐกิ จพอเพี ยงนี้ เตื อนให้สร้างภู มิคุ ้มกันเพื่ อรองรับการเปลี่ ยนแปลงโดยภู มิคุ ้มกันก็
จะต้องสร้ างทั้ ง 4ด้าน (เกษม วัฒนชัย, 2551) และยังไม่แน่ ชัดว่ า รู ปแบบการจัดการการท่องเที่ยว
ทางวัฒนธรรมแบบยั่งยืนตามทฤษฎี เศรษฐกิ จพอเพียงจะมีลักษณะใดที่ เหมาะสมกับชุ มชน และ
มีแนวทางใดที่จะช่วยสนั บสนุน ให้เกิ ดการเปลี่ยนแปลงอย่างมี ประสิ ทธิภาพตามแนวพระราชดําริ
ปรั ชญาเศรษฐกิ จพอเพี ยงในการจัดการท่องเที่ ยวทางวัฒนธรรมให้เกิ ดความยั่งยื น ในกระแส
โครงสร้างในปัจจุ บันซึ่ งอยู่ในช่วงที่การท่องเที่ ยวถือเป็ นอุตสาหกรรมที่ช่ วยสร้างรายได้ให้ประเทศ
อย่างมาก เพื่อการจัดการให้เกิ ดความยั่งยืนและความเสี ยหายน้อยที่สุ ด
จากปัญหาข้างต้นผู้ วิจัยซึ่ งมีความสนใจในแนวพระราชดําริ ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงและ
ตระหนักถึงความอ่อนไหวของการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม จึ งได้เกิ ดแนวคิดในการสร้างรูปแบบ
การจัดการการท่ องเที่ยวทางวัฒนธรรมให้ยั่งยืนตามแนวพระราชดําริ ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงโดย