sp104 - page 49

บทที่ ๔ องค์ ความรู้ด้านค่านิยมไทยในทรรศนะของผู้ทรงคุณวุฒิ :: ๔๑
ขณะที่กระแสโลกาภิ วัตน์ กาลังถาโถมเข้าสู่ สังคมไทยอย่างหนั ก เกิดการเลียนแบบโดยขาด
ความยั้งคิดไตร่ตรองและเริ่ มลืมเลือนในสิ่งดี ๆ ของสังคมไทยที่มี มาในอดีตไปอย่ างน่าเสียดาย ขาดการ
สืบทอด ยกตัวอย่างค่านิยมหลายด้านที่น่าเป็นห่วง เช่น
๓) ด้ านภาษาและวรรณกรรม คนไทยมีภาษาของตนเองมากว่า ๗๐๐ ปี แม้
ประเทศไทยจะมี คนหลายชาติหลายภาษาอยู่ร่วมแผ่นดินมาหลายร้อยปี แต่เราก็
มีความกลมกลื นในการนาภาษาต่างชาติเหล่านั้นมาใช้ ร่วมกับภาษาไทยไม่ ว่าจะ
เป็น ฝรั่ง จีน แขก เขมร ทั้งนี้เรามีภาษาและวรรณกรรมที่สละสลวยงดงามไม่วา
จะเป็ นร้อยแก้วหรือร้อยกรอง แต่ปัจจุบันคนรุ่นใหม่ กลั บขาดความสามารถใน
การใช้ภาษาของตนเองไม่ว่ าจะเป็ นการพูด สาเนียงอักขระ หรือการเขียน การ
ใช้ภาษานับวันจะผิดเพี้ยนมากขึ้น
๔) ด้านศิ ลปวัฒนธรรมการแสดงและดนตรี คนไทยมีศิลปวัฒนธรรมด้ านการแสดง
และดนตรีที่หลากหลาย มี เอกลักษณ์ เฉพาะของแต่ละภาค เช่น เพลงพื้ นบ้าน
การร่ายรา เครื่องแต่งกาย เครื่องดนตรี ที่ ไม่แพ้ชาติใดในโลก แต่คนไทยกลั บละ
ทิ้งและรับเอาวัฒนธรรมต่างชาติผ่านสื่ อต่างๆ อย่ างน่าเป็ นห่วง บทเพลงของคน
รุ่นใหม่ จึงขาดความเอาใจใส่ในเนื้อร้องและทานอง โดยฝืนเอาเนื้อร้ องเข้าไปใส่
ในทานองของเพลงต่ างชาติ จนภาษาไทยวิ บัติ ส่ วนการแสดงพื้ นบ้ านก็
ปรั บเปลี่ยนไปตามกระแสสังคมมากเกิ นพอดีจนไม่ หลงเหลือความเป็ นศิลปที่
งดงาม โดยเฉพาะอย่างเครื่องแต่งกายของนั กแสดงที่ยั่วกิเลสผู้ชม
๕) ด้ านการแต่งกาย เรามีชุดไทยประจาชาติและชุดเสื้ อผ้าประจาถิ่ นที่บ่งบอกถึง
ความงดงามในวิถี ชีวิ ตของคนไทยมาแต่อดีตและสอดคล้องเหมาะสมกั บสภาพ
ภูมิ ประเทศ ภูมิ อากาศ ผ้าไทยมีความงดงามด้ านศิลปการทอ สีและลวดลาย
ระดับโลก เรามีชุดแต่ งกายในโอกาสต่างๆ มากมายแต่ เรากลับไม่ช่วยกั นแต่ง
และสวมใส่ ไม่ช่วยกันรักษา แต่กลับไปลอกเลียนแบบเอาแฟชั่นการแต่งกายจาก
ต่างชาติ ต่างวั ฒนธรรมบางครั้งเสี่ ยงและล่อแหลมต่อการเกิดอาชญากรรมและ
ปัญหาสังคมตามมา
๖) ด้านการใช้ผลิ ตภัณฑ์ของคนไทย เรามีผลผลิ ตสินค้าที่มีคุ ณภาพส่งไปจาหน่ายทั่ว
โลกมีคนต่ างชาติ ยอมรับ แต่ คนไทยเองกลั บไม่ นิยนใช้ แต่ ละปีไทยต้ องเสีย
ดุลย์การค้าที่นาเข้าสินค้าจากต่างประเทศมากมายทั้งๆ ที่คนไทยก็ผลิ ตได้ ถ้าคน
ไทยหั นมาใช้สิ นค้าไทยให้มากขึ้ นจะทาให้เศรษฐกิจไทยก้าวไกลไปกว่านี้ มีคา
กล่ าวสนับสนุนประเด็ นนี้ได้ ชัดเจนที่สุ ดว่า “ยิ่ งหลงไหลได้ปลื้ มกับความเจริญ
ของคนอื่นมากเพียงใด ก็ ยิ่งหลงลืมรากเหง้าของตนเองไปมากเพียงนั้น บ้านเรามี
มรดกทางธรรมชาติและอารยธรรมที่ล้ าค่าด้ วยมือที่ช่าชองของหัตถศิลป์สื บทอด
กันมา ก้อนดินที่เปลี่ยนเป็นเครื่ องใช้ ใยไหมและปุยฝ้ายจึงแปรไปเป็นแพรพรรณ
อันงดงาม หากเราช่วยกันอุดหนุนสินค้าพื้นบ้าน มรดกเหล่านี้ก็จะสืบสานอยู่”