nt142 - page 117

103
อยู่อาศัยขึ้ นบกประมาณครึ่ งหนึ่ งจากเดิมที่มีเรื อนแพอยู่ทั้ งหมด 255 แพ ในปี พ.ศ.2537 (กองอนามัยและ
สิ่ งแวดล้อม เทศบาลเมื องพิษณุ โลก) โดยให้ไปอยู่ที่ ชุมชนโคกช้างซึ่ งเป็ นพื้นที่ชานเมื องทางฝั่งตะวันออก
และเรื อนแพส่ วนสุ ดท้ายอันประกอบไปด้วยเรื อนแพที่อยู่อาศัย 38 แพและแพร้ านอาหาร 5 แพจะยังคง
สภาพเป็ นเรื อนแพ แต่จะถูกย้ายไปอยู่ทางริ มนํ้ าด้านทิ ศใต้มากขึ้ น โดยอยู่ระหว่างสะพานเอกาทศรฐและ
สะพานที่ถู กสร้างขึ้ นใหม่ คื อสะพานพระสุพรรณกัลยาภายในปลายปี พ.ศ. 2548 (เนื้ อหาการประชุ มกับ
เทศบาลนครพิษณุ โลกวันที่ 18ตุลาคม2548)
โครงการปรั บปรุ งภูมิทัศน์บริ เวณพระราชวังสนามจันทน์ ก่อให้ เกิดปั ญหาที่คล้ายคลึงกัน คื อการ
โยกย้ายชุ มชนที่มีการตั้ งถิ่นฐานอยู่บริ เวณนั้ นเป็ นเวลากว่า 30-40 ปี ออกไปจากพื้ นที่ ประวัติ ศาสตร์ คื อ
ชุ มชนเทพารักษ์และชุมชนสระสองห้องภายในปี พ.ศ.2548 โดยทางเทศบาลนครพิษณุ โลกได้จัดเตรี ยมพื้น
ที่ตั้ งชุ มชนแห่งใหม่ ไว้ให้ชุ มชนสี หราชเดโชชัย ซึ่ งเป็ นพื้นที่ชานเมืองทางฝั่งตะวันตก (เนื้ อหาการประชุ ม
ย่อยกับคณะที่ปรึกษา)
โครงการขนาดใหญ่อื่ นๆตั้งแต่ ปี พ.ศ. 2540
การส่ งเสริมให้ พิษณุ โลกเป็ นศูนย์กลางด้านต่ างๆตามแผนพัฒนาภาค โดยการสนับสนุ นให้มีการ
ก่อสร้ างอาคารประเภทต่างๆ ไม่ค่ อยบรรลุตามเป้ าหมายที่วางไว้มากนัก นอกจากโครงการก่อสร้างขนาด
ใหญ่ของเทศบาลนครพิ ษณุ โลกที่เน้นไปที่โครงสร้างพื้ นฐานและพื้ นที่สี เขียวดังที่ กล่าวมาแล้ว โครงการ
ขนาดใหญ่อื่นๆถูกดําเนิ นการโดยเอกชนนอกพื้นที่ เช่ นการก่อสร้างห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ 3ห้างคือ
MacroBigCและ Lotusบนถนนทางหลวงสายหลัก และโครงการที่ดําเนิ นการโดยองค์การบริ หารส่ วน
จังหวัดคือ โครงการพัฒนาบึงราชนกบนพื ้นที่กว่า 400 ไร่ เพื่อปรั บปรุ งให้เป็ นสวนสาธารณะขนาดใหญ่
และเป็ นศูนย์ศึกษาด้านสิ่ งแวดล้อม
จากพัฒนาการของเมื องพิษณุ โลกทั้ ง 3ช่วงเวลาทําให้เห็นพัฒนาการลักษณะทางกายภาพของเมือง
ในช่วงระยะเวลาประมาณ 40ปี ที่ ผ่านมาอย่างเป็ นลําดับ เริ่ มตั้งแต่ยุคสร้างเมือง (พ.ศ.2500-2520) ที่มีความ
พยายามอย่างหนักในการฟื้ นฟูบริ เวณที่ประสบความเสี ยหายจากเหตุการณ์เพลิ งไหม้และเป็ นศูนย์กลางเมือง
ในขณะนั้ น ผนวกเข้ ากับนโยบายของรั ฐบาลในการพัฒนาเศรษฐกิ จของชาติ ด้วยการสร้างถนนเชื่ อม
ระหว่างภูมิภาคทําให้เกิ ดการอพยพย้ายถิ่นฐานเพื่ อหาแหล่งงานของประชากรเป็ นจํานวนมากจากภาค
อี สานมายังจังหวัดพิษณุ โลก และส่ งผลต่อการขยายตัวของเมื องทั้ งในส่ วนของย่านการค้า และย่ านพัก
อาศัยไปอยู่บริ เวณชานเมืองมากยิ่ งขึ้ นโดยเฉพาะชานเมื องทางทิ ศตะวันออกและทิ ศใต้ ต่ อมาจนถึ งยุค
เจริ ญเติบโตของเมือง (พ.ศ.2521-2540) ซึ่ งเป็ นช่วงที่เศรษฐกิ จในเมืองพิษณุโลกเติ บโตอย่างสู งเช่ นเดียวกับ
เศรษฐกิจทั่วประเทศ ทําให้เมื องมีการขยายตัวอย่างต่อเนื่ องไปยังพื้นที่ ชานเมืองหากแต่ เริ่ มขยายออกไปทุก
ทิ ศทุกทาง เนื่ องจากเส้ นทางคมนาคมที่ถู กวางไว้อย่ างเป็ นโครงข่ายโดยรอบเมื องเป็ นตัวแสดงถึงการ