st116 - page 144

126
บทที่ 6
บทสรุปและข้อเสนอแนะ
ที่ตั้งของพื้นที่ภาคใต้ของประเทศไทยในปั จจุบันนั้น หากตัดเส้นพรมแดนแบ่งประเทศไทยกั บประเทศ
มาเลเซียออกไปแล้ว พบว่ าตั้งแต่บริเวณคอคอดกระลงไปจนจรดสุ ดที่มะละกา แผ่ นดินผื นนี้รวมกั นเป็นผื น
เดียวกันทอดยาวคาบอยู่ระหว่างมหาสมุทรแปซิ ฟิกทางตะวั นออกกับมหาสมุทรอินเดียทางฝั่งตะวันตก รวม
เรียกว่า “คาบสมุทรมลายู”
ด้วยลักษณะทางกายภาพเป็นคาบสมุ ทรทอดยาวกั้นระหว่ างสองมหาสมุทร ประกอบกับสองฟากฝั่ ง
ของคาบสมุทรมลายู แห่ งนี้ ยั งเป็ นที่ตั้งของดิ นแดนได้รับการยกย่ องให้เป็ นสองอู่อารยธรรมสํ าคัญของโลก
ตะวันออก ทั้งหมดนั้นล้วนแล้ วแต่ผลักดั นให้พื้ นที่แห่ งนี้กลายเป็นสถานที่รับรองผู้ มาเยือนจากสองฟากฝั่ งของ
โพ้นทะเล เมื่ อท้องทะเลอันกว้างใหญ่ ไม่อาจกีดกั้นความประสงค์อันแรงกล้ าในความสนใจต่อสิ่งต่างๆ จากอีก
ฝั่งของท้ องน้ํา
แม้ว่าการความรู้ความชํานาญในการเดินเรื อยังไม่ เพียงพอสําหรั บเดินเรื อตั ดข้ามมหาสมุทรหรื ออ้ อม
สุดปลายแหลมของคาบสมุทรมลายู ในช่องแคบมะละกาได้ ผู้ มาเยือนจากทั้งสองฝั่งที่มิ ได้ยี่ระต่ ออุ ปสรรค จึง
พากั นมาเข้ามาใช้ พื้ นที่กลางบนคาบสมุ ทรแห่ งนี้ในการติ ดต่อแลกเปลี่ ยน จนเกิดเป็ น “เส้ นทางเชื่อมต่อ
ระหว่างคาบสมุทร” ทั้ งในรูปแบบของลําน้ําและทางบกเพื่อตัดข้ามคาบสมุ ทรมลายู
การปะทะสั งสรรค์กั นของวัฒนธรรมพื้นถิ่ นและวัฒนธรรมใหม่ของผู้ มาเยือนจากฟากตะวั นตกหรือ
อินเดี ย ก่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงสําคั ญต่อชุ มชนบ้านเมืองพื้นถิ่นเหล่ านี้ให้พัฒนากลายเป็นรั ฐใหญ่น้อยบน
คาบสมุทรมลายู หากแต่ไม่ เพียงอารยธรรมฟากตะวันตกเท่านั้นการปรากฏตัวขึ้นของคนจากฝั่งตะวันออกหรือ
ที่คนพื้ นถิ่นรู้จักกั นในนามของ “ชาวจีน” ได้ก่ อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงสําคัญภายในรัฐบนคาบสมุทรมลายู
ตลอดจนรัฐต่างๆ เชื่อมต่ อกันทางฝั่ งตอนบนภาคพื้นทวี ปอีกด้วย ชาวจีนเหล่านั้นเข้ ามาร่วมสั งสรรค์ในพื้นที่
ความทรงจําร่วมของผู้คนในแถบนี้ ในรูปแบบและสถานะที่หลากหลาย ไม่ว่ านักเดินเรือผู้เชี่ ยวชาญแห่งกรุงศรี
อยุธยา เทพเจ้าซัมปอกงหรือมหาขันทีแห่งราชวงศ์หมิง รวมทั้งโจรสลั ดผู้เกรียงไกรจากฝูเจี้ยนที่ได้เข้าร่ วมเป็น
ส่วนหนึ่งของตํานานเมืองปัตตานี
เมื่อหันกลับมามองประวัติ ศาสตร์ไทยนับแต่ประมาณพุทธศตวรรษที่ 23 เป็นต้นมาพบได้ว่ าชาวจีน
ได้กลายเป็ นกลุ่มคนเข้ามาร่วมสังสรรค์ในสังคมไทยเสมอ โดยเฉพาะชาวจี นจากกลุ่มมณฑลทางภาคตะวันออก
เฉี ยงใต้ของประเทศจี น 3 มณฑล คือ ฝูเจี้ ยน,กวางตุ้ง,ไหหลํา ซึ่งมีการอพยพเข้ าสู่ดิ นแดนประเทศไทยมาพึ่ง
พระบรมโพธิ สมภารของพระเจ้าอยู่หัวอย่างต่ อเนื่อง เนื่องด้วย 2 ปั จจัยสําคัญ คือ ปัจจั ยภายในเมืองจีนซึ่ ง
ความยาก เกิดทั้ งธรรมชาติและความวุ่นวายทางการเมือง ขณะเดียวกันพื้นที่ทําการเพาะปลู กในทั้ง 3 มณฑล
ดั งกล่าวมีอยู่ อย่ างจํ ากัด ปั จจัยภายนอกที่ มีการเปลี่ ยนแปลงเศรษฐกิ จและสังคมของไทย นั บตั้ งแต่การทํา
สนธิสั ญญาเบาว์ริงกับอั งกฤษ ส่งผลให้การค้าเริ่มขยายตัวเพิ่มขึ้ นจนรัฐต้องการแรงงานจํ านวนมากสําหรับการ
ปรับเปลี่ยนพัฒนาบ้านเมือง