st117 - page 94

๘๖
ที่อยู อาศัยของสัตวน้ํา โดยการนํากิ่งไมมาปกบริ เวณรองน้ํา เพื่อใหสัตวน้ําเขามาอยูอาศัย เมื่อ
ถึ งเวลาจับปลาชาวประมงพื้นบานนําเอาเฝอกที่ทําจากไมไผ ไปลอมรอบกร่ําจากนั้นก็ ทําการรื้อ
เอากิ่งไมเหลานั้นออกใหหมด แลวก็ใชคราด คราดเอากิ่งไมเล็กๆ ออกใหหมด จากนั้นก็ทําการ
ลอมเฝอกใหเล็กลง โดยการใชที่กลัดเฝ อกที่ทําจากไมไผมากลัดเฝอกไวจากนั้นก็ทําการตั กปลา
ที่ลอมไวดวยสวิ งตักปลา สัตว น้ําที่ได สวนใหญจะเป นปลาดุกทะเล ปลากระบอก ปูดํา และกุง
เวลาในการรื้ อกร่ําที่ดี ที่สุด คือ ตอนที่น้ําลดนอยที่สุด การจับปลาดวยวิธีนี้สามารถเลือกเอาแต
ปลาที่ตัวโต โดยการจับใสไวในไซซึ่งเป นอุปกรณเครื่องมือสํ าหรับใสปลาของชาวบาน สวนตัว
เล็ กก็ปลอยกลั บลงสูทะเล เปนการอนุรักษสั ตวน้ําใหสามารถมีกินมีใช ไดตลอดไป
การที่ชาวบ านใชวิธีนี้ในการจับปลาส งผลใหเกิ ดการรักษาทรัพยากรไดเป นอยางดี
เพราะการนํ ากิ่งไมต าง ๆ มาสุมไวเป นจุด ๆ ในบริ เวณคลองทาแพและคลองสาขานอกจากทํา
ให เป นที่อยูอาศั ยของสัตว ทะเลแลวยังทํ าใหเรือประมงพาณิ ชยไมเขามาหาปลาในบริ เวณนี้
เพราะจะสงผลตอเครื่องมือประมง (แตเรื อประมงพาณิชยยังใชเปนเส นทางเดิ นเรือเขาออกจาก
ทาจอดเรื อไปยังปากอาวอยู)
สําหรับประเด็นการปรับตั วหลังจากผูอพยพแบบเทครัวเขามาในพื้นที่ปากน้ําปากพู น
แลว พบว ามีการปรับตัวเพื่ อใหเกิดการผสมกลมกลืนในวิถี ชีวิตกับคนทองถิ่นหลายลักษณะที่
สําคั ญคือ การเลือกประกอบอาชีพที่ หลากหลาย การเลือกวิธีการทํ าประมงที่แตกตางกับของคน
ทองถิ่นเพื่อลดป ญหาความขัดแยง โดยเฉพาะการจับปลาดุกทะเลดวยการลอมกร่ํา ทั้งนี้เพราะ
วิธีคิดที่วาทรัพยากรทางทะเลเปนของส วนรวม ทําใหชาวบ านผูอพยพใชวิ ธีการนําทรัพยากร
ทางทะเลที่ ไม ใหเหมื อนกั บกลุมคนดั้ งเดิ ม นอกจากนี้มี วิ ธีการปรับตั วดวยการการสร าง
ความสั มพันธกั บคนทองถิ่นที่สําคั ญคือการไปรวมงานประเพณีของคนนครศรีธรรมราช การนํ า
ความเชื่อดั้งเดิมมาใชในพื้นที่ปากน้ําปากพูน รวมถึงการแตงงานระหวางผูอพยพแบบเทครั วกับ
ชาวนครศรี ธรรมราช
อภิปรายผล
การศึกษาเรื่องประวัติ ศาสตร การเทครั วของชุมชนปากพู น อําเภอเมื อง จังหวั ด
นครศรี ธรรมราชการ ที่ใชแนวคิดการศึกษาประวัติศาสตรทองถิ่น เปนการทําความเขาใจชุมชน
ผู อพยพเขามาอยู ในชุมชนปากพู น อําเภอเมื องจั งหวัดนครศรี ธรรมราช ในแงมุ มของ
ประวั ติศาสตร ซึ่ งการทําความเขาใจในแนวทางนี้จะเป นเงื่ อนไขสําคัญที่สงผลต อการเรียนรู
เรื่ องราวของตนเองจนสามารถเขาใจไดวา การที่ชุมชนผูอพยพเขามาในพื้นที่ใหมนั้นเปนเพราะ
เงื่ อนไขอะไรบาง เมื่อเขามาอยูในพื้นที่ใหมแลวกลุมคนเหลานี้สามารถสร างวิถีชีวิตความเปนอยู
ใหดี ขึ้นไดจําเป นตองมีการสร างการผสมกลมกลืนทางวัฒนธรรมระหวางกลุมคนที่เขามาอยู ใหม
และกลุมคนดั้งเดิม นอกจากนี้วิถี ชีวิตที่ดี ของผูอพยพยอมมีความสัมพั นธอยู กับความสมบูรณ
ของทรัพยากรทางทะเล เพราะประสบการณ ในอดีตไดสอนกลุมคนเหลานี้วาเมื่อเราใชประโยชน