st117 - page 92

๘๔
ทศวรรษ๒๕๒๐ ปจจุบันมีครัวเรือนผู อพยพและลูกหลานอยู ในพื้นที่ประมาณ๕๐ ครัวเรือน ตั้ง
บ านเรื อนอยู ริ มคลองท าแพในหมู ที่ ๒ และ ๔ ตํ าบลปากพู น อํ าเภอเมื อง จังหวั ด
นครศรี ธรรมราช ที่เรียกรวมกันวาชุมชนปากน้ําปากพูน ในปจจุบันครัวเรือนผูอพยพมีวิถีชี วิตที่
ประสมกลมกลื นกับคนดั้งเดิมในชุมชนปากพู นอยางเต็มรูปแบบบางครั้งการแยกแยะว าใครคือผู
อพยพที่ เขามาอยูใหม จึงทําไดยาก อาจมีบางที่แสดงให เห็นวาใครเปนคนที่มาจากเพชรบุรีก็ คือ
การใช ภาษาพูดเทานั้นเอง เงื่อนไขสําคัญของการอพยพมีสองประการคือ หนึ่งการมาแสวงหาที่
ทํ ากินใหม การมีที่ ทํากินในที่ เดิมมี นอย สมาชิกในครอบครัวมี มาก ทรัพยากรในถิ่นเดิมขาด
ความสมบู รณโดยเฉพาะการที่ ชาวบานที่ มาจากอําเภอบานแหลมซึ่งแต เดิมชาวบานมีอาชี พ
ประมงพื้นบานที่สําคัญคือการเก็ บหอยแครงดวยกระดานไม ถีบซึ่งเมื่อมีประชากรในชุมชนริ ม
ชายฝ งขยายตัวและใชอาชีพนี้ กันมากขึ้น ทรัพยากรหอยในพื้นที่อํ าเภอบานแหลมลดลงอยาง
มาก ส งผลถึงภาวะความเปนอยูของชาวบานที่ ไดรั บความเดือดร อน ในขณะที่พื้นที่ แหงใหม
ไดแก ปากน้ําปากพูนที่เขามาอยูนั้นเปนพื้ นที่ซึ่งมีความสมบู รณโดยเฉพาะทรัพยากรทางทะเล
ซึ่งในชวงที่ผู อพยพเขามาอยูตอนแรกๆ ในชวงทศวรรษ๒๔๗๐ นั้นยังไมมี ใครจับหอยดวยการ
ใช ไมกระดานเลย พอผูอพยพนําวิธีการนี้มาใชในพื้นที่ก็สามารถจับหอยแครงไดเปนจํานวนมาก
นอกจากที่ บริเวณปากน้ําปากพู นที่มีทรัพยากรทางทะเลอยูมากแลว ทรั พยากรในบริเวณอาว
นครศรี ธรรมราชก็มีอยู อยางมากเชนกั น ทั้งนี้เพราะภูมิศาสตร ของที่นี้ที่มี ทั้งอาวใน (หมายถึง
บริเวณอาวนครศรีธรรมราช) และทะเลนอก (คือพื้นที่ อาวไทย) ทําใหทรั พยากรมีหลากหลาย
และปริมาณมาก
สองผูอพยพกลุมที่สองที่เขามาในพื้นที่ปากน้ําปากพู นเขามาเพราะอพยพตามคนอื่ น
จากหมู บานเดิมแตกลุมนี้ มีจํ านวนนอยกว าในกลุมแรก ได แก การอพยพตามพ อแม ตามญาติพี่
นอง การแตงงาน โดยกลุมผูอพยพแบบเทครัวที่มีชีวิตอยูในปจจุบันที่มี อายุตั้งแต ๗๐ ปขึ้ นไป
เกือบทุกคนอพยพตามพอแมเขามา
หลังจากที่ ผู อพยพไดเข ามาทํามาหากิ นในพื้นที่ ปากน้ําปากพู นแลวก็ ไดประกอบ
อาชี พประมงพื้นบานเป นสําคั ญผูวิจัยได คนพบว านับตั้งแตผู อพยพเขามาในพื้นที่ ปากน้ําปาก
พูนแลวมีชวงเวลาที่ เกิดการเปลี่ยนแปลงเกี่ ยวกับลักษณะการผลิตสามารถแบ งเปนช วงได ๓
ยุ ค ไดแก
๑. ยุคพึ่งพิงธรรมชาติและการทําประมงแบบดั้งเดิม (กอน พ.ศ.๒๕๐๐)
เป นลักษณะของชุ มชนในช วงระยะเวลากอนป พ.ศ.๒๕๐๐ ซึ่งยังเป นชวงที่ระบบ
ทรัพยากรทางทะเลของชุ มชนปากพูนมีความอุ ดมสมบูรณอยูมากเนื่องจากทรัพยากรธรรมชาติ
มี มากเกิ นความตองการบริ โภค ทําให ชาวบานสามารถแบงปนทรั พยากรได ในหลายรูปแบบ
เช น การแลกเปลี่ยนอาหารการกิ นการออกเรือหาปลาดวยกัน แลวแบ งผลผลิตกันกิ น การ
ช วยเหลืองานประเพณีและงานชุมชนโดยการออกปากกินวานหรือการชวยเหลือแรงงานกันโดย
ไมคิ ดคาแรง