st117 - page 93

๘๕
เวลานี้ชาวบานปากน้ําบานปากพูนมีทั้งกลุมคนที่อาศัยอยูดั้งเดิม และกลุมชาวบานที่
อพยพมาจากจังหวัดเพชรบุรีและสามารถอยูรวมกันไดอย างลงตัว
๒. ยุคการเปลี่ยนแปลงเทคโนโลยี และความเสื่อมโทรมของทรั พยากร
เงื่ อนไขสําคัญที่สงผลตอวิถี ชีวิ ตชาวประมงพื้ นบานปากน้ํ าปากพูนและทําใหเข าสู
ช วงเวลานี้ คื อการเกิดขึ้ นของวาตภั ยแหลมตะลุมพุ ก ป พ.ศ.๒๕๐๕ และการเกิดขึ้ นของ
แผนพัฒนาเศรษฐกิจฉบั บที่ ๑ ตั้งแตนั้นเปนต นมา การประมงไทยก็ได เริ่มพัฒนาขึ้ น มีการ
นําเอาเครื่องมืออวนลากหนาดินแบบแผนตะเฆ เขามาทดลองใชในนานน้ําไทย และไดประสบ
ความสํ าเร็จอยางมาก รั ฐจึงใหการสนับสนุนการทําประมงอวนลากแกเอกชน กองเรื อประมง
ไทยภายใตระบอบการทําประมงแบบเสรีและการใชเครื่องมือสมัยใหมที่มี ประสิทธิภาพในการจั บ
สัตวน้ําเพื่อการสงออก และใชวิธีการจั บแบบ “กวาดทะเล” รวมทั้งในอ าวนครศรีธรรมราชและ
ทะเลนอก
นอกจากนี้ ในปลายทศวรรษ ๒๕๒๐ มีการขยายตัวของอุตสาหกรรมการเลี้ ยงกุ ง
กุ ลาดําเขามาในชุมชนปากน้ําปากพูน ชาวบานบางสวนที่ทํานากุงแบบธรรมชาติอยู ไดเปลี่ยน
พื้นที่ของตัวเองไปเลี้ ยงกุงแบบสมัยใหมตามกระแสนิยมเพราะเห็นคนอื่นทําแลวได ผลตอบแทน
ในแง ของตัวเงินเปนจํ านวนมาก ภายหลังจากการเลี้ยงกุงไปได ประมาณ๑๐ ป การเลี้ยงกุงแบบ
สมัยใหมเริ่มประสบภาวะขาดทุน เนื่ องจากความผันผวนของราคากุง ในตลาดโลก และป ญหาที่
ยากต อการควบคุ มของการเลี้ ยงกุ  งในระบบเปดได แกโรคกุ ง น้ําเสี ยซึ่งสร างผลกระทบ
ต อระบบทรัพยากรธรรมชาติ และสิ่งแวดลอมในชุมชนอย างมากทําใหมักจะเกิ ดโรคระบาดในกุง
สงผลให การเลี้ยงกุงในพื้นที่ตองประสบภาวะขาดทุน บางรายถึงกับมีหนี้สินติดตัว บางรายที่ พอ
มี กําไรก็สามรถยกระดับตัวเองให มีฐานะทางเศรษฐกิจที่ ดีขึ้ น
เงื่ อนไขตาง ๆ ตามที่กลาวมานี้ส งผลใหเกิดความเสื่อมโทรมของทรั พยากร และ
นําไปสูชีวิตที่ยากลําบากของชาวประมงพื้ นบานทั้งคนทองถิ่นและชาวบานผู อพยพ
3. ยุคฟนฟู (ทศวรรษ 2540 – ปจจุบัน)
หลังจากผานชวงเวลาที่ทรัพยากรทางทะเลเสื่ อมโทรมอย างหนักประกอบกับการทํา
นากุงแบบใหมประสบป ญหาและเขาสู ภาวะขาดทุน ทําให ชาวบานในชุมชนปากน้ําปากพู นเริ่ม
มองหาประสบการณ การทํ าประมงของตนเองในอดีตและหันกลั บมาทํ าประมงพื้นบานแบบ
ประนีประนอมกับธรรมชาติ อีกครั้งหนึ่ ง อีกทั้งช วงเวลานี้ภาครัฐเองเริ่มใหความสํ าคัญกับการ
ฟนฟูทรัพยากร ดวยรูปแบบวิธีการตาง ๆ เช น การควบคุมเครื่องมือประมง การปล อยพันธุสัตว
น้ําลงสูทะเล การฟนฟูปาชายเลน ฯลฯ
การทําประมงของผูอพยพที่โดดเด นในช วงเวลานี้ไดแก การจับปลาดุกทะเลโดย
การล อมกร่ํ า ซึ่งนับเปนภู มิ ปญญาในการจับปลาของชาวปากน้ํ าปากพูน กร่ําเป นเครื่องมือ
ประมงพื้นบานชนิดหนึ่ ง ที่ใชจับปลาประจําที่มีลักษณะคล ายกับการทํ าปะการังเที ยมเพื่อใหเป น