Page 88 - งานวิจัย - www.culture.go.th/research

70
ย ังมีอักษรอีกกลุ่มหนึ่ งคื ออักษร สายจามปา วิวัฒนาการมาจากอักษรพราหมี เช่นกัน แต่
อาจจะผ่านปัลลวะอี กทีหนึ่ งก็ได้ แบ่งเป็ นจามปาสายญวนและสายขอม ซึ่ งอันหลังนี้ ได้รับอิ ทธิพล
อักษรขอมโบราณ วิวัฒนาการเป็ นอักษรขอมและอักษรมอญโบราณ ต่อมาอักษรขอม วิวัฒนาการ
เป็ นอักษรเขมร และอักษรขอมสุโขทัย และอักษรกลุ่มมอญและกลุ่มขอมได้ผสมกันในไทยจน
กลายเป็ นอักษร 3 กลุ ่ม คือกลุ่มไทยกลาง ไทยเหนื อ และกลุ่มขอม
กลุ่ม ไทยกลาง วิวัฒนาการมาจากอักษรขอมสมัยพุทธศตวรรษที่ ๑๘ ซึ่ งมาจากอักษร
ขอมโบราณอีกต่อหนึ่ ง เกิ ดเป็ นอักษรพ่อขุนรามคําแหง อักษรต้นแบบของชาติไทย จากนั้ นได้
วิวัฒนาการมาเรื่ อยจนถึ งสมัยอยุธยา ซึ่ งได้เกิดอักษรอีกชนิดซึ่ งเลียนแบบอักษรขอม ขมวดหางล่าง
และสะบัดหางบน คืออักษรไทยย่อ จากนั้ นอักษรไทยอยุธยาแบบธรรมดาและอักษรไทยย่อได้ผสม
กันกลายเป็ นอักษรแบบ เดียวกัน ในสมัยธนบุรี-รัตนโกสิ นทร์ สําหรั บอักษรไทยสุ โขทัย (สมัยหลัง
พ่อขุนรามคําแหง) และไทยอยุธยา ได้แพร่ กระจายออกไปทางตะวันออกเฉี ยงเหนือ เกิดเป็ น
อักษรไทยน้อย และอักษรลาวปัจจุ บัน
กลุ่มไทยเหนือ วิวัฒนาการมาจากอักษรพ่ อขุนรามคําแหง ผสมกับอักษรกลุ่มมอญ (มอญ
ได้วิวัฒนาการไปเป็ นกวิ พม่า และกะเหรี่ ยงด้วย แต่อักษรเหล่านี้ ไม่ ค่อยปรากฏในไทย) เกิดเป็ น
อักษรธรรมล้านนา ใช้เขียนภาษาบาลี และอักษรฝักขาม ใช้เขียนภาษาไทยทั่ วไป อักษรธรรม
ล้านนาได้กระจายไปย ังลาวเกิดเป็ นอักษรธรรมอีสาน และอักษรฝักขามได้กระจายไปทางเหนือ เกิด
เป็ นอักษรไทใหญ่ และไทลื้ อ รวมทั้ งวิวัฒนาการในดินแดนล้านนาเองเป็ นอักษรไทยนิ เทศด้วย
กลุ่มขอม วิวัฒนาการมาจากอักษรขอมสมัยพุทธศตวรรษที่ ๑๘ เช่นเดี ยวกับกลุ่มไทย
กลาง แต่ แยกกลุ่มออกไปเป็ นอักษรเขมรปัจจุ บัน และอักษรขอมไทย ใช้เขียนภาษาบาลี ของกลุ ่ม
ไทยกลาง วิวัฒนาการเรื่อยมาจากสุ โขทัยถึงรัตนโกสิ นทร์
ปัจจุ บัน ได้มีการกําหนดอักษรไทยมาตรฐาน (ตัวคัดลายมื อ) ออกมาหลายแบบ เรียกว่า
อักษรไทยมาตรฐาน เช่น อักษรอาลักษณ์ อักษรมาตรฐานโครงสร้างตัวอักษรไทย เป็ นต้น (นิ ธิณัช
สังสิทธิ . 2553)
สถาปั ตยกรรมขอม
สถาปัตยกรรมขอม ที่พบในประเทศไทยและกัมพูชาปรากฏร่ องรอยมากมาย จาก
การศึกษาเอกสารทางประวัติ ศาสตร์ของ ม.ร.ว.สุ ริยวุฒิ สุ ขสวัสดิ์ (2539) ธิดา สาระยา (2540)
สมิทธิ ศิ ริภัทร์และมยุ รี วีระประเสริ ฐ (2533) และสมมาตร์ ผลเกิด (2529) กล่าวถึ ง โบราณสถาน
โบราณวัตถุ ทางศาสนาพราหมณ์ เข้าสู่ อารยธรรมขอมมาตั้ งแต่ ยุคอาณาจักรฟู นัน และเจนละ
รุ ่ งเรื องในยุค พุทธศตวรรษ ที่ 10-19 ครอบคลุ มอาณาเขตในประเทศไทย และกัมพู ชา โดยมี
ศูนย์กลางอยู ่ บริ เวณ จังหวัดเสียมเรี ยบของกัมพู ชาในปัจจุ บัน หลักฐานอารยธรรมอินเดี ยโบราณใน