Page 87 - งานวิจัย - www.culture.go.th/research

69
นอกจากนี้ ย ังพบหลักฐานทางด้านอักษรและภาษาโบราณที่ยืนย ันว่าพื้นที่ ประเทศไทย
ปัจจุ บันมีการรับอารยธรรมอินเดีย มาก่อน เช่น พบจารึ กที่ ใช้อักษรปัลลวะ ภาษาสั นสกฤต และ
เมื่อกาลเวลาผ่านไป รู ปอักษรแบบนี้ ได้พัฒนาไปเป็ นอักษรมอญโบราณ อักษรขอมโบราณ อักษร
ขอม และรวมถึงอักษรไทยด้วย
รู ปอักษร และภาษาที่ใช้อยู่ในเอกสารโบราณ จัดเป็ นสั ญลักษณ์อย่างหนึ่ ง ที่บ่ งบอกถึง
เอกลักษณ์ประจําชาติ แสดงให้รู้ ถึงวัฒนธรรม อารยธรรมของกลุ ่มชนในอดีตที่เคยอาศัยอยู่ ณ
แหล่งที่พบเอกสารโบราณเหล่านั้ น นอกจากจะเป็ นข้อมูลบ่งบอกเรื่ องราวในอดีตแล้ว ย ังเป็ น
หลักฐานแสดงถึงพัฒนาการของรู ปอักษรที่แตกต่างกันไปตามยุคสมัยอีกด้วย ฉะนั้ นการได้พบ
เอกสารโบราณในจังหวัดต่างๆ ทุกภูมิภาคของประเทศไทย ทําให้ทราบถึ งอารยธรรมทางด้านการ
ใช้รู ปอักษร และภาษาของกลุ่มชนที่อาศัยอยู่ในภูมิภาคนั้ น ตัวอย่างเช่น ได้พบว่ าเอกสารโบราณ
ของไทยที่มีอายุเก่าแก่ที่สุ ด คื อ กลุ ่มจารึ กที่มีอายุระหว่ างพุทธศตวรรษที่ ๑๒ รู ปอักษรในจารึ ก
เหล่านั้น มีลักษณะเหมื อนรู ปอักษรที่ใช้อยู่ในสมัยพระเจ้าศิวะสกันทวรมัน กษัตริ ย์แห่ งราชวงศ์
ปัลลวะ ประเทศอิ นเดียตอนใต้ จึงทําให้ทราบได้ว่ารู ปอักษรแบบแรกที่ปรากฏในประเทศไทย คื อ
อักษรปัลลวะ มีอายุอยู่ในระหว่างพุทธศตวรรษที่ ๑๒ ภาษาที่ใช้มีทั้ งภาษาสันสกฤต ภาษาเขมร
ภาษาบาลี และภาษามอญ ตัวอย่างเช่ น
จารึ กที่ใช้อักษรปัลลวะ ภาษาสันสกฤต ได้แก่ จารึกวัดสุ ปัฏนาราม จังหวัดอุบลราชธานี
จารึ กผนังถํ้ าเป็ ดทอง จังหวัดบุรีรัมย์ จารึ กบ้านวังไผ่ จังหวัดเพชรบูรณ์ จารึกหุ บเขาช่องคอย จังหวัด
นครศรี ธรรมราช จารึ กช่องสระแจง จังหวัดสระแก้ว จารึ กที่ใช้อักษรปัลลวะ ภาษาสันสกฤต และ
เขมร ได้แก่ จารึกเขาน้อย จังหวัดสระแก้ว จารึ กศรี เทพ จังหวัดเพชรบูรณ์ จารึ กที่ ใช้อักษรปัลลวะ
ภาษาบาลี ได้แก่ จารึกเยธมฺมา จังหวัดนครปฐม จารึ กที่ ใช้อักษรปัลลวะ ภาษามอญโบราณ ได้แก่
จารึ กวัดโพธิ์ ร้ าง จังหวัดนครปฐม จารึ กฐานพระพุทธรู ปยืนวัดข่อย จังหวัดลพบุ รี จารึกถํ้านารายณ์
จังหวัดสระบุรี จารึกวัดมหาธาตุ เมืองนครศรี ธรรมราช จังหวัดนครศรี ธรรมราช
จะเห็ นได้ว่ารู ปอักษรปัลลวะ เผยแพร่ ทั ่วไปในภาคอี สาน ภาคกลาง และภาคใต้ของ
ประเทศไทย จัดเป็ นรู ปอักษรร่วมสมัยกับพุทธศิลปะสมัยทวารวดี และเมื่ อกาลเวลาผ่านไป
รูปอักษรแบบนี้ ได้พัฒนาไปเป็ นอักษรมอญโบราณ อักษรขอมโบราณ อักษรขอม และรวมถึง
อักษรไทยด้วย จากนั้ นอักษรได้วิวัฒนาการ มาทางตะวันออกเรื่ อย ๆ จากอักษรพราหมี ก็ได้แตก
เป็ นอักษรเทวนาครี (อินเดี ยฝ่ ายเหนื อ) ซึ่ งย ังใช้อยู่ในอิ นเดียปั จจุบัน และอักษรปัลลวะ (อินเดี ยฝ่ าย
ใต้) อักษรปัลลวะนี้ ได้เข้ามาย ังดิ นแดนสุวรรณภูมิ และพัฒนาต่อเป็ นอักษรขอมโบราณและมอญ
โบราณ จากตรงนี้ อักษรจะแบ่ งเป็ น 2 กลุ ่ มใหญ่ ๆ คือกลุ่มมอญและกลุ่มขอม