Page 85 - งานวิจัย - www.culture.go.th/research

67
ส่ วนเขมรนั้ นน่าจะเป็ นชนอีกเผ่าหนึ่ งที่เข้ามาภายหลังเมื่อขอมเสื่อมอํานาจลงและหนีร่ นเข้ามาอยู่
ในดินแดนขอมมาแต่ โบราณกาล ซากปรักหักพังของอารยธรรมขอมโบราณมีกระจายอยู่ทั ่ว
ดิ นแดนไทยในปั จจุบัน โดยเฉพาะในภาคอี สานตั้ งแต่สกลนคร อุ ดรธานี เรื่อยมาทาง ขอนแก่ น
นครราชสีมา จนถึงบุรี รั มย์ ศรี สะเกษ อุบล และขึ้ นทางเหนือ ลพบุ รี ศรีเทพ (เพชรบูรณ์) ศรี สัชนา
ลัย (สุ โขทัย) อุ ตรดิตถ์ หริ ภุญชัย (ลําพูน) เรียกได้ ว่าแผ่นดินไทยทั้งหมดเป็ นอายธรรมขอม ซึ่ งกิ น
พื้นที่ใหญ่กว่ าแดนเขมรปัจจุ บันตั้ง 4 เท่า แล้วก็ เลือนหายไปจากประวัติ ศาสตร์ แต่ชนเผ่าจํานวน
มากในพื้ นที่ดังกล่าว มีเทคโนโลยีและวัฒนธรรมอันสูงส่ งจะเลือนหายไปได้อย่างไร หรือว่ ามันอยู่
ที่เดิ มเพี ยงแต่เปลี่ยนการเรี ยกชื่อ หรื อ “ถู กเรี ยกชื่ อใหม่” ใหม่ ตามแต่นักประวัติศาสตร์ (ฝรั ่ง)
อยากจะเรียก ซึ่ งชักนําให้นักวิ ชาการไทยสรุ ปตามฝรั ่งว่าขอมคือบรรพบุรุ ษของเขมร
ในกรณีที่เห็นได้ชัด เช่น มีการตีความหมาย คําว่า “ขอม” ไม่ใช่ “เขมร” เพราะ ชื่อ
ประเทศเขมร หรื อการออกเสี ยงในภาษาเขมร “แขมร” ส่วนใหญ่ชาวพนมเปญ จะไม่ออกเสียง
อักษร ร. สะกด เพราะจะออกเสี ยงตามชาวฝรั่งเศสที่เคยปกครองเขมร ชื่ อ ขแมร เป็ นชื่อแต่เดิม โดย
ผลักเสี ยงจาก ศัพท์ว่า กเมรุ เป็ น ขเมรุ และแผลงเป็ น ขแมร เขมรเองก็มิได้เรี ยกตัวเองว่า “ขอม”
(บุญเรือง คัชมาย์. 2543) ดังนั้ น คําว่ า “ขอม” อาจเป็ นชื่อเรี ยกอารยธรรม ที่มาจากการผสมผสาน
อารยธรรมอินเดียเข้าสู่อารยธรรมขอมก็ เป็ นได้ ซึ่ ง ศาสตราจารย์หม่อมเจ้าสุภัทรดิศ ดิศกุล ก็ ทรง
ใช้คําว่าขอมในศิลปะที่ รับอารยธรรมอินเดี ยมาหลอมเข้ากับวัฒนธรรมเดิ มของตนจนกลายเป็ น
วัฒนธรรมขอม ที่มีอัตลักษณ์ของตนเองเด่ นชัด และวัฒนธรรมนี้ กระจายไปทั ่วพื้นที่ อาณาบริเวณ
เทือกเขาดงรัก
จิตร ภู มิศักดิ์ (2547 : 169) กล่าวว่า “อักษรขอมนี้ แหละคือซากที่ยืนย ันความมีอยูของ
ชนชาติขอมที่ เป็ นอีกชาติหนึ่ งต่างหาก ไม่ใช่ เขมร เหตุผลที่ยืนย ันว่าอักษรขอมไม่ใช่เขมร คื อ
อักษรขอมมรู ปร่างไม่เหมือนอักษรเขมรที่ใช้กันอยู่ในเมืองเขมร” และได้ยืนย ันว่า “ขอม” ไม่ใช่
“เขมร” โดยกล่าวว่า “ข้าพเจ้าขอยืนย ันว่า กล๋ อม-ขอม เป็ นชื่อที่ใช้โดยคนหลายถิ่นหลายภาษา เพื่อ
เรี ยกชื่อชนชาติ หลายถิ่นหลายภาษาด้วยกัน หาใช่ชื่ อเรียกชนชาติใดชาติหนึ่ งเพียงชนชาติเดียวโดย
ยึดสายเลื อดหรือเชื้ อชาติเป็ นเกณฑ์ไม่” และ “ข้าพเจ้าขอยืนย ันว่า กล๋ อม-ขอม มิใช่ ชนชาติที่ใครจะ
คิดผสมสายเลื อดขึ้ นเป็ นชนชาติ ใหม่ได้…เช่นเดี ยวกับคํา ข่า เป็ นคําเรี ยกชนชาติในตระกูลมอญ-
เขมรด้วย ตระกูลชวา-มลายูด้วย และตระกูลพม่ าทิเบตด้วย จะเอาชนชาติทั้ งสามรวมเข้าด้วยกัน
เป็ นชนชาติ ข่า ไม่ ได้”
ทองสืบ ศุภมาร์ค (2526 : 3) กล่าวว่า เขมรมี 2 พวก คือพวกที่อยู่ในพื้นที่ราบสู ง
ตอนบนของภูเขาดงรัก (จังหวัดสุรินทร์ บุรีรั มย์ ศรี สะเกษ ) ในประเทศไทย เรี ยกว่า “แขมร์เลอ”
แปลว่า “เขมร์ ตอนบน” หรือ “เขมรเหนือ” ส่ วนพวกที่อยู่ในที่ ราบตํ่า เรี ยกว่า “แขมร์กรอม”