การศึกษาวิถีแรงงานนอกระบบแบบเหมาช่วงในกรุงเทพฯ มีวัตถุประสงค์เพื่อ
๑. ศึกษาวิถีชีวิตในการทำงานของแรงงานนอกระบบแบบรับเหมาช่วง
๒. ศึกษาวิถีการดำเนินชีวิตในสังคมของแรงงานนอกระบบแบบรับเหมาช่วง
๓. ศึกษาความสัมพันธ์ในสังคมเมืองของแรงงานนอกระบบแบบรับเหมาช่วง
๔. ศึกษาถึงผลของกฎหมายและนโยบายของรัฐบาลและเอกชนที่มีต่อวิถีชีวิตของแรงงานนอกระบบแบบรับเหมาช่วง
วิธีการศึกษาวิจัย แบ่งเป็น ๒ แบบ คือ
๑. วิเคราะห์เอกสาร (Documentary) ในการศึกษากฎหมายและนโยบายของรัฐบาลและเอกชนที่มีต่อวิถีชีวิตของแรงงานนอกระบบแบบรับเหมาช่วง
๒. การศึกษาวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) โดยใช้เทคนิคการศึกษาแบบ Participant Observation กลุ่มตัวอย่างในการศึกษา คือ แรงงานนอกระบบแบบเหมาช่วง ผู้รับเหมาช่วง เจ้าหน้าที่รัฐและเอกชน
ผลการศึกษาพบว่า
วิถีในการทำงานของแรงงานนอกระบบแบบเหมาช่วงมีดังนี้ คือ กระบวนการเข้าทำงานภายใต้ระบบอุปถัมภ์ อัตราค่าจ้างจากปริมาณงาน การเลื่อนสถานภาพตำแหน่งจากความสามารถ ระยะเวลาในการทำงาน ผลจากการกำหนดเวลาของผู้สั่งสินค้า การพักผ่อนเวลางานที่ไม่แน่นอน วันหยุดที่ขึ้นอยู่กับการเสร็จสิ้นระยะกำหนดเวลาของผู้สั่งสินค้า กฎระเบียบจากกลไกทางสังคมระบบอุปถัมภ์ โอกาสการเลื่อนสถานภาพทางสังคมที่ขึ้นอยู่กับระบบอุปถัมภ์ฤดูการที่มีความสัมพันธ์กับการทำงานของแรงงาน โรคและความปลอดภัยในการทำงานจากระบบงานที่เร่งรีบ และสวัสดิการแรงงานจากระบบอุปถัมภ์
วิถีในการดำเนินชีวิตในสังคมแรงงานนอกระบบแบบเหมาช่วงมีดังนี้ คือ วิถีความคิดเกี่ยวกับลำดับชนชั้นทางสังคม การพักอาศัยภายในครอบครัวเดียวกันกับผู้รับเหมาช่วงการปรับตัวเมื่อเข้ามาอยู่ในกรุงเทพฯ โดยอาศัยสายใยความสัมพันธ์ทางเครือญาติ การใช้สินค้าอุปโภค การใช้เวลาว่างของแรงงานและวิถีการศึกษาของแรงงานที่ขึ้นอยู่กับพฤติกรรมกลุ่ม ประเพณีการทำบุญที่แฝงไว้ซึ่งความผสมผสานระหว่างวิถีการดำเนินชีวิต การจัดการแรงงานและสายสัมพันธ์ทางครอบครัว การส่งเงินกลับบ้านที่แฝงไว้ซึ่งวิถีความคิด ความกตัญญู ความคงอยู่ในระบบเกษตรกรรมและสายสัมพันธ์ระหว่างเมืองกับชนบท
ศึกษาความสัมพันธ์ในสังคมเมืองของผู้ใช้แรงงาน พบว่า ความสัมพันธ์ในสังคมเมืองระหว่างแรงงานภายในกลุ่มที่มีผู้รับเหมาเดียวกัน มีความสัมพันธ์กันอย่างแนบแน่นภายใต้กลไกความสัมพันธ์ของระบบอุปถัมภ์ แต่ความสัมพันธ์ในสังคมเมืองระหว่างกลุ่มแรงงานกับบุคคลภายนอก มีความสัมพันธ์กันน้อยมาก ทั้งนี้เนื่องจากเงื่อนไขของระบบอุปถัมภ์และพฤติกรรมกลุ่ม
ผลของกฎหมายและนโยบายของรัฐและเอกชนที่มีต่อวิถีแรงงานนอกระบบแบบรับเหมาช่วง พบว่ากฎหมายและนโยบายของรัฐและเอกชน ยังไม่มีผลต่อวิถีชีวิตแรงงานนอกระบบแบบเหมาช่วง ทั้งนี้เนื่องจากพระราชบัญญัติ ที่ให้ความคุ้มครองแรงงานนอกระบบแบบเหมาช่วงเป็นฉบับแรกนั้น คือ พระราชบัญญัติแรงงาน พ.ศ. ๒๕๔๑ ซึ่งเพิ่งประกาศใช้และจากการศึกษากฎหมายแรงงานที่ผ่านมาไม่พบว่ามีกฎหมายแรงงานฉบับใดเลยที่บัญญัติการคุ้มครองแรงงานนอกระบบ สำหรับนโยบายรัฐและเอกชนพบว่า ได้มีหน่วยพัฒนาเอกชนเริ่มมีบทบาทในงานคุ้มครองผู้รับงานไปทำที่บ้านประมาณ พ.ศ. ๒๕๒๘ และการดำเนินนโยบายช่วยเหลือผู้รับงานที่บ้านในช่วงแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ ๖ เป็นต้นมา หากแต่นโยบายดังกล่าวทั้งของรัฐและเอกชนมิได้ให้การพัฒนาคุ้มครองโดยตรงต่อแรงงานนอกระบบแบบเหมาช่วง