Page 167 - งานวิจัย - www.culture.go.th/research

๑๕๗
สนับสนุ นด้านงบประมาณ มีสถานที่ให้ลิ เกได้แสดงผลงาน เวลาจัดกิจกรรมหรืองาน
ประเพณีใด ๆ ก็ขอให้มีการแสดงลิเกด้วย
(พัลลภ นิลพฤกษ์ , สัมภาษณ์, ๒๓ กุมภาพั นธ์ ๒๕๕๓)
...ผู้ แสดงลิเกควรมี จรรยาบรรณของศิ ลปิ นในด้านความซื่ อสัตย์ รั กษา
คุ ณภาพของการแสดง ไม่ หลงตั วเองยามมี ชื่ อเสี ยง และดํ ารงตนอยู่ ในความ
ดี งาม ไม่อวดอ้างฝีมื อ ควรถ่ายทอดทักษะการแสดงแก่ ศิลปินรุ่นหลังอย่างไม่ปิดบังอํา
พราง และต้องใจกว้างพอในการยอมรับเหตุผลของการเปลี่ยนแปลงทางศิลปะแขนงนี้
ในด้านของความมั่ นคงในการดํารงชี วิตควรเก็บหอมรอมริบอย่างมี ระบบ และควรหา
อาชีพเสริ มให้กับตัวเองในยามที่ ต้องเลิกร้างจากการแสดง ในด้านผู้ ชม และผู้มี ส่วน
เกี่ยวข้ อง ควรให้การยอมรับและสนั บสนุนศิ ลปิ นให้มี กําลังใจในการแสดงเผยแพร่
ศิ ลปะแขนงนี้ ควรสร้างค่ านิยม ปลูกฝั งให้เกิดกับคนรุ่นใหม่ ส่งเสริมภู มิ ปัญญาด้าน
การแสดงลิเกให้เขาได้มี โอกาสแสดงความรู้ความสามารถต่อสื่ อสาธารณะมากยิ่งขึ้น
ทั้ งยังรณรงค์ให้ คนไทยหันมาชมมหรสพไทยด้านการแสดงลิ เกในวันสํ าคัญต่ าง ๆ
อย่ างเหมาะสมและสม่ํ าเสมอ ควรจัดเวทีเพื่อส่ งเสริมความสามารถและการพั ฒนา
ของลิเกให้พวกเขาได้มีโอกาสแลกเปลี่ ยนประสบการณ์เพื่อจะเป็ นประโยชน์อย่ างยิ่ง
ในภายหน้า
(วรรณา แก้วกว้าง, สัมภาษณ์, ๓ เมษายน ๒๕๕๔)
...หน่วยงานที่สามารถอนุรักษ์ ให้การแสดงลิเกอันเป็นมรดกทางวัฒนธรรมให้
คงอยู่ต่อไปได้แก่ วิ ทยาลัยนาฏศิ ลป สํานักวัฒนธรรมจังหวัดต่าง ๆ และกรมส่งเสริม
วั ฒนธรรม ควรเก็ บข้ อมู ลด้วยการบั นทึ กภาพนิ่ งและภาพเคลื่ อนไหวเก็บไว้ เพื่อ
เผยแพร่ ควรมีการจั ดเวทีสัมมนาความเป็ นมาของลิเก และมีการแสดงลิเกที่ เป็นแบบ
ดั้ งเดิมออกเผยแพร่พร้ อม ๆ กับเปรี ยบเที ยบให้เห็ นว่ าปั จจุบั นได้เปลี่ยนแปลงไป
อย่ างไร ตรงไหนคือการอนุรั กษ์ และตรงไหนคือการพั ฒนา และถ้าพัฒนาแล้ วทําให้
ของดั้งเดิ มที่เป็นเอกลักษณ์ต้ องสูญไป ควรพัฒนาหรือไม่ โดยส่วนตั วแล้วคิดว่า ลิเกได้
พัฒนามามากแล้ว อยากให้มีการอนุ รักษ์รูปแบบดั้งเดิมที่ดี ไว้มากกว่า
(ชโลมใจ กลั่นรอด, สั มภาษณ์, ๒๑ เมษายน ๒๕๕๔)
...ในส่ วนของผู้ชมนั้นมีส่วนช่ วยอนุรักษ์ลิเกด้วยการไปชมการแสดงให้กํ าลังใจ
ไม่ ดูถูกในอาชีพลิเกว่าเต้ นกินรํากิ น ควรภูมิ ใจว่าลิเกเป็นภูมิ ปัญญาไทยที่ทุกคนควรจะ
ช่วยกันรักษาไว้ การแสดงลิเกในปัจจุบันมี รูปแบบเป็นการพัฒนาเป็นส่วนใหญ่ อยาก
ให้ อนุรักษ์ ของเดิม ๆ อย่างแท้ จริ งไว้ด้ วย เช่น ลิเกทรงเครื่องแบบโบราณ หรือการ
แสดงลิ เกในสาย ศิษย์คุ ณ ป. ที่มี การเปลี่ยนฉากและแต่งตั วแบบออกภาษา ซึ่งการ
แสดงแบบนี้กําลังจะเลือนหายไปแล้วในปัจจุบัน
(ชั ยรัตน์ ณ สงขลา, สั มภาษณ์, ๒๐ มี นาคม ๒๕๕๔)